'ಸಮಯದ ಕೊರತೆ ಎಂದಿಗೂ ಇರದು'

ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಕಾಲದ ತಾಳದಲ್ಲಿನ ಗತಿಯ ಲಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಎಲ್ಲವೂ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಲೇಬೇಕು.

ಪ್ರತಿಕ್ಷಣಗಳ ನಾಡಿಮಿಡಿತಗಳಲ್ಲಿ ಏರುಪೇರಾದರೂ ಅದರ ಗತಿಯು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಎಂಬುದು ಹೃದಯಬಡಿತ ತನ್ನ ನಾದವನ್ನು ಮೌನವಾಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೇ ತಿಳಿವಾಗುವುದು.

ಅಷ್ಟರವರೆಗೇ ತನ್ನಿಂದಲೇ ಎಲ್ಲವು, ತನಗಾಗಿಯೇ ಎಲ್ಲವೂ ಎನ್ನುತ್ತಾ ತನ್ನ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನೂ ಅವಿತ್ತಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಆ ನಿಮಿಷ ಸೋಲನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಯಾರನ್ನು ತನ್ನ ಪ್ರಾಣ ಎಂದುಕೊಂಡು ಸದಾ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದರೋ ಆ ಪ್ರಾಣ ಪಕ್ಷಿ ವಿರೂಪಗೊಳ್ಳಲು ತೊಡಗುವಾಗ ಪಂಚೇಂದ್ರಿಯಗಳು ಮೆಲ್ಲಮೆಲ್ಲನೆ ವಿರುದ್ಧಾತ್ಕಕವಾಗಿ ಕಾರ್ಯವೆಸಗಲು ಹವಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಕಳೆದ ಸಮಯಗಳೆಲ್ಲವೂ ವ್ಯರ್ಥವೆಂದೆನಿಸಿ ಘಟಿಸಿದ್ದೆಲ್ಲವು ಗೊಬ್ಬರವಾಗುವ ಕ್ರಿಯೆಯಂತೆ ಅನುಭವದಿಂದ ಉಂಟಾದ ಅನುತಾಪವೆಲ್ಲವೂ ನೆನಪೆಂಬ ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತವೆ.

ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟು, ಬಣ್ಣಗೆಟ್ಟು, ಅಳತೆ ಮೀರಿ, ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ, ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ, ಬಯಸಿಬಯಸಿ ಮಾಡಿದ್ದೆಲ್ಲವೂ, ಮಾಡಿಟ್ಟಿದ್ದೆಲ್ಲವೂ ಅಲ್ಲಿಗಲ್ಲೆ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ನಿಂತುಬಿಡುತ್ತವೆ.

ತುಂಬಿಸಿಟ್ಟ ಗಾಡಿಯನ್ನೆಳೆಯಲು ಸಾಕಿದ ಸಂಗಾತಿ, ಕುಡಿಗಳೇ ಓಗೊಡದೆ ಸರಿದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಸಮಯವನ್ನು ಒತ್ತಡದಿಂದ ಹೊದೆಯುವುದರಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವೇನು?

ತಮಗೂ ಸುಖನೆಮ್ಮದಿಯಿಲ್ಲದೆ, ತಮ್ಮೊಂದಿರುವವರಿಗೂ ನಗುಮುಖ ತೋರಿಸದೆ ಪರಿತಪಿಸಿ ಬದುಕುವ ನೀತಿಯೇಕೆ?

ವ್ಯರ್ಥ ಎಲ್ಲವೂ ವ್ಯರ್ಥವೆಂಬ ಅಂತಿಮ ಕೊರಗಿನಿಂದ ಕೊನೆಯಾಗುವುದೇಕೆ?

ದುಡಿಯುವುದರೊಂದಿಗೆ ದಣಿದ ಮನಕೆ ಮಧುರವಾಗಿರಬೇಕು.

ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಪ್ಪುಗೆಗೆ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿರಬೇಕು.

ದೊರೆತ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯಂತೆ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ದೂರಿಲ್ಲದೆ, ದೂರದೆ ಉಸಿರನ್ನು ಉಸಿರಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಉಳಿಯಬೇಕು.

ದೇವರು-ಧರೆಯ ಒಡನಾಟದೊಂದಿಗೆ ನಿರಾಳತೆಯಿಂದ ಸಮಯವನ್ನು ಸಮಾನತೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಯೋಜಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಆಗ ಸಮಯ ಕಾಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಕಾನನದಲ್ಲಿ ಕಾಣದ ಅನುಭವಗಳಲ್ಲಿ ನವಿರೇಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಭಯವನ್ನೂ ರೋಮಾಂಚನವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿಕೊಂಡು ಗುರಿಯೆಡೆಗೆ ಗುರುತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಬಹುದು.

ಆ ನೆಮ್ಮದಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟ ಬಾಳ ನೌಕೆಯು ಎಂತಹ ಬಿರುಗಾಳಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಧ್ಯೆರ್ಯದೆಡೆ ಧಾವಿಸ ತೊಡಗುತ್ತದೆ.

ಆಗ ಮನಸ್ಸೆಂಬ ಮಿಂಚಿನ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ದಡ ಸೇರುವ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಭಾವಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸ್ಥಳವಿರುತ್ತದೆ. ಸಮಯವು ಸಾಧಾನೆಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿರುವಾಗ ಸಮಯದ ಅಭಾವವು ಗೋಚರಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಏಕೆಂದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣಗಳೂ ಸಹ ತನ್ನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.

ಯಾವಾಗ ಮುನ್ನೋಟದಲ್ಲಿ ಆತಂಕ ಅನುಮಾನಗಳು ಕಾಣಿಸಿ ಮನಸ್ಸು ಚಂಚಲವಾಗುತ್ತದೋ ಆಗ ಸಮಯಗಳು ಭಾರವಾಗುತ್ತವೆ.

ಯಾವಾಗ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನಿರಾಶೆಯ ಅಪನಂಬಿಕೆಯ ಮಾಧರಿಗಳು ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೋ ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲವೂ ದೂರ ಸರಿದಂತಾಗಿ ನಿಖರತೆಯಿಲ್ಲದೆ ನಿರ್ನಾಮದ ಚಿಂತೆಗಳು ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಆಗ ಮುಂದಡಿಯಿಡಲಾರದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಅಲ್ಲೇ ಕುಸಿದು ಬಿಡುವ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ನಾಂದಿಯಾಡುತ್ತವೆ. ಕಾಲವು ಭೀಕರವಾಗಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕತ್ತಲೆಯತ್ತ ಧಾವಿಸುತ್ತಲು ತವಕಿಸುತ್ತವೆ. ಕ್ಷಣಗಳು ಗಂಟೆಗಳಾಗಿ, ಗಂಟೆಗಳು ವಾರಗಳಾಗಿ, ವಾರಗಳು ವರ್ಷಗಳಂತೆ ಮೇಲೆರುವಂತೆ ಭಾಸವಾದಾಗ ಬದುಕು ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗುತ್ತವೆ. ಅದ್ದರಿಂದ ನೋಟ, ಮನಸ್ಸು, ಹೃದಯ, ಹೆಜ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿ ದೃಢತೆ, ನಂಬಿಕೆ, ವಿಶ್ವಾಸ ಬೆರೆತಾಗ ಸಮಯವು ಸಾಲದಾಗುತ್ತವೆ.

ಸಮಯವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಸಮಯದ ಕೊರತೆಯೂ ಕಾಣದಾಗುತ್ತವೆ.

ಸಮಯವೂ ಸಹ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಸಾಗುತ್ತದೆ.